سال۱۳۹۰خورشیدی

از امسال تا سال ِ دیگر سه روز و سه شب 

بتازیم اگر ... می رسیم 

از امسال تا سال ِ دیگر در این حول و حوش  

عجول و خجول و خموش 

زمن تا تو ... با یکدگر می رسیم

من عیدی ِ نا قابلی  

اگر می دهم 

بتو تکه پاره دلی 

اگر می دهم 

تو هم زندگی را بمن می دهی 

تب بـندگی را بـمـن می دهـی 

که بر همدگر بیشتر می رسیم  

از آنروز ِ بیگانه از عشق تو 

به امروز ِ ویرانه از عشق تو  

بدیدار ِ هم بی خطر می رسیم 

اگر قسمت آمد بدیدارمان 

اگر بخت ِ خوش شد خریدارمان 

به آن لذّت ِ داغ و تبدارمان 

گدازنده تر داغ تر میرسیم  

---

  واما سال هشتاد ونه پاورچین ، پاورچین میرود وبرای همیشه مارا ترک خواهد کرد  

با تمام خوبیها و بدیهایش وتنها چیزی که باقی میگذارد خاطره هایش خواهد بود . وچقدر شبیه ِ خود ماهستند این سالها ...  

---

     اوّل اینکه فکر میکنم این آخرین نوشتۀ سال89 این وبلاگ باشد  

 ودیگر اینکه چقدر دلم گرفته از این وداع مجازی دقیقاً شبیه ِ جداییهای واقعی ...عجب !  

ودر آخر اینکه با کلّی آرزوی خوب برای شما همراهان ودوستان خوبم  به استقبال سال ِ جدید خواهم رفت سال 1390 سالی بیمانند برای همۀ ما خواهد بود مطمئنم ... بدرود

امشب مثل هر شب نیست

چشمت را به تاریکی عادت نده 

روشنی  ِ چشمت را به تاریکی بده 

چراغ را روشن کن  

دستم را بگیر و رویت را بشوی 

مبادا بترسی از غول ِ روشن ِ چراغ 

از دیو ِ تاریکی بترس 

که شب در راه است  

و شب قصه میخواهد 

لبهایت را چون غنچه وا کن 

گلواژه ها را برایم بخوان 

که شب مثل همیشه قصه میخواهد 

وشهر آرامش 

زبانم را نوش جان کن  

و دلم را پس بده     

 که امشب ... مثل هر شب نیست

فرصت طلایی

چه فرصتیست طلایی ، مده دگر ازدست  

طلـوع و موعد ِ دیدار یار در دسـت است 

                                                          اگـر که عـالم و آدم بعشـق ِ تو مَسـتند 

                                                         بروی غم در دنیای خویش اگر بَسـتـند 

                                                         به انتـظـار ِ  طلـوع ستاره ات هـسـتـند 

بیا که فردا این راه بی گمان بَسـته اسـت

                                   ستاره ای که ستاره نبود چندی پـیـش 

                                  همان که یاد ندارد زخود چرندی بیش 

                                                  به طـعنه گـفت که دنیا بجـز پرندی نیست 

                                                 کرشمه اش بجزاز زهر سوگخندی نیست 

بیا زشوق تماشای جز تو جان خسته است 

                                 تمام عالـم و آدم ، چو تو به تشـویشـنـد 

                              خمودگی و حسد را به خویش می پیچند 

                                                تو رو ستاره شو و گو ستارگی هیچ است  

                                                حـَسد مَپیـچ تو بر خود ستارگی پیـچ است