فرصت طلایی

چه فرصتیست طلایی ، مده دگر ازدست  

طلـوع و موعد ِ دیدار یار در دسـت است 

                                                          اگـر که عـالم و آدم بعشـق ِ تو مَسـتند 

                                                         بروی غم در دنیای خویش اگر بَسـتـند 

                                                         به انتـظـار ِ  طلـوع ستاره ات هـسـتـند 

بیا که فردا این راه بی گمان بَسـته اسـت

                                   ستاره ای که ستاره نبود چندی پـیـش 

                                  همان که یاد ندارد زخود چرندی بیش 

                                                  به طـعنه گـفت که دنیا بجـز پرندی نیست 

                                                 کرشمه اش بجزاز زهر سوگخندی نیست 

بیا زشوق تماشای جز تو جان خسته است 

                                 تمام عالـم و آدم ، چو تو به تشـویشـنـد 

                              خمودگی و حسد را به خویش می پیچند 

                                                تو رو ستاره شو و گو ستارگی هیچ است  

                                                حـَسد مَپیـچ تو بر خود ستارگی پیـچ است