روز ِ شُــغال

وای ، وای اینک که به روز شغال افتاده ام

از هجوم ِ بخت ِ بد ، بر بـال  بـال افتاده ام 

اینک ، اینک با سـقـوط از پشت بام ِعاقـبت

بی نصیب از عافـیت ، در ابتــذال افـتاده ام

                                            جام ِ  آخر را بیاد چشم تو سر می کشم

                                            خطّ ِ ویرانی براین لبخند ِ باورمی کشم

میروم تا نیســت گــردم تا فرامـوشـت کـنم

میروم تا دوری از این نیش و آن نوشَت کنم

مـیــروم  تا  در شــب ِ بارانی انــدوه خود

این حقیقت را شده  با زور در گوشَـت کنم

                                 ارزش ِ انســـان ... به مقـدار محبــت های اوســت

                                 هرکه را این نیست بی شک قعر جنگل جای اوست